Ouderschap vanuit je hart, dat wil je eigenlijk. Binnen het ouderschap zijn we zo vaak aangewezen op onze intuïtie, ons gevoel. Ouderschap vanuit intuïtie of ons gevoel lijkt het meest natuurlijke om te doen, ook wel: ouderschap vanuit het hart. Maar dat wordt soms bemoeilijkt.

Ik merk dat daar meestal 2 redenen voor zijn.

1. Allereerst kan het soms lastig zijn om echt bij ons eigen hart te komen, vanwege de zelfkritiek in ons eigen hoofd. O
2. ok proberen we soms onze eigen weg te volgen maar komen onze eigen ouders onverwachts uit de struiken tevoorschijn en lijken opeens ons lichaam te besturen. We doen dan opeens dingen die we ooit onze eigen ouders zagen doen! Oeps.

Waar komt dat vandaan?

De eerste, onze zelf-kritiek, die sabelt ons steeds maar weer neer; het lijkt nooit genoeg of goed wat we doen.

En daardoor kunnen we dan eigenlijk ook niet goed meer nadenken of bij ons hart komen.

Op momenten dat onze ouders uit onze mond komen wandelen en we opeens veranderen in onze vader of moeder, was dat niet altijd de bedoeling. We doen opeens iets waar we het misschien diep in ons hart niet mee eens zijn, maar dat zich toch als enige juiste oplossing lijkt aan te dienen als we het even niet meer weten. Soms hebben we achteraf spijt.

We zijn daar niet mee geboren, die zelfkritiek. En als we het gedrag van onze ouders opeens zomaar blijken te herhalen, betekent dat ook niet dat dit gedrag ‘natuurlijk’ is of per se ook het meest voedende of meest logische is om te doen.

Maar als we er niet mee zijn geboren en het gedrag niet altijd het meest voedende is, waarom doen we het dan? Waar komt het dan vandaan? En wat kunnen we er aan doen?

 

Terug naar de oorsprong 

Om die vragen te beantwoorden, nodig ik je uit om samen een beetje verder te graven in de oorsprong van dit gedrag. En die ligt vaak (of we het willen of niet) in onze eigen kindertijd. (En heb je daar geen zin in, klik dan gerust weer weg. Voor wie wel verder wil lezen, volgt een voorbeeld).

Hier is de clue:

=> Onze ouders deden het beste wat zij konden, maar dat betekent niet dat het altijd voor ons als kind het beste was op dat moment.

Zo werden de meesten van ons als kind al jong aangemoedigd om iets te zijn wat we niet waren. Bijvoorbeeld om niet verdrietig of boos te zijn, maar een vrolijk kind (of zelfs baby) te zijn. Het was dus niet ok zoals we waren, zoals we deden.

Als dat gebeurt, dan kunnen er als we volwassen zijn twee dingen gebeuren:

1. Dat we zelfkritiek leveren als we niet de vrolijke, sterke zijn zijn.
2. Dat we ons kind steeds maar willen aanmoedigen ook die vrolijkerd te zijn die we zelf hebben moeten zijn.

Dat kan bijvoorbeeld betekenen dat wanneer ons kind dan niet “dat vrolijke kind is” (dat wij zelf ook moesten zijn toen wij zelf kind waren), we onszelf verwijten maken dat we als moeder het niet goed doen. Of: dat er iets mis is met ons kind. We zullen dan een ongemak voelen en ons kind willen “herstellen”.

En er is dan kans dat we vervolgens automatisch ook dezelfde middelen als onze ouders inzetten om te zorgen dat ons kind weer dat vrolijke meisje of jongetje is dat wij zelf ook moesten zijn. Dan floept onze eigen ouder uit onze mond of zijn we opeens aan het doen precies zoals onze moeder! We handelen niet voor niets zo. We doen dat dan vanuit een inmiddels onbewuste reactie op hoe het vroeger was voor ons als kind.

Kortom, we hebben dus als kinderen van jongs af aan ervaringen en oordelen meegekregen, die ons gedrag als ouders automatisch en onbewust kunnen aansturen en bepalen hoe we op ons kind reageren.

Aletha Solter schrijft hier over:

 

Doorgeefluik

Dit aangeleerde en automatische kan zo diep zitten, we kunnen er zo vertrouwd mee zijn, dat het soms zelfs als onszelf en heel natuurlijk kan aanvoelen: “Mijn gevoel zegt me dat…”.  Dan lijkt het ouderschap vanuit je hart. Maar is dat dan dus ook echt ons eigen gevoel? Komt op dat moment het ouderschap vanuit je hart? Dat kunnen we eigenlijk alleen weten als we het durven te onderzoeken.

Wanneer we liever geen licht op ons ‘gevoel’ en onze overtuigingen schijnen, hebben we grote kans dat we de zelfkritiek en aangepast gedrag automatisch en “natuurlijkerwijs” weer doorgeven aan onze kinderen. En zo worden mechanismen van generatie op generatie doorgegeven. Daarom gaat het er ook niet om een schuldige te vinden; er is geen schuldige. Onze ouders hebben ook van hun ouders vanaf kleins af aan bepaalde dingen meegekregen en zij weer van hun ouders. Ze hebben hun best gedaan.

Dus wat ik belangrijker vind dan een schuldvraag, is om aandacht te geven aan hoe je er mee om kunt gaan en er zelf wel verandering in kunt aanbrengen. Hoe kunnen we de patronen die van generatie op generatie worden doorgegeven, echt doorbreken en het echt anders gaan doen? Hoe kun je het ouderschap vanuit je hart doen?

 

 

Je adem inhouden of uit volle borst zingen?

Omdat het vaak onbewuste processen zijn, doorbreken we de keten allereerst en bovenal door onszelf bewust te worden van dit soort processen. Zodra we bewust worden van onze automatische processen, zijn ze niet meer automatisch en hoeven we niet meer vanuit een onbewuste drijfveer keuzes te maken, die zorgen dat we op een later moment toch weer tegen (dezelfde) dingen aan lopen.

We hoeven dan niet meer te dweilen met de kraan open. We hoeven niet meer te hopen dat ons bootje de golven van een storm overleeft, maar kunnen zelf aan het roer gaan staan. We hoeven niet meer onze adem in te houden en kunnen uit volle borst gaan zingen. We hoeven niet meer alles onder controle te houden, maar kunnen mee dansen op de wind, zonder weg te waaien.

Willen we dus bij onze ‘ware intuïtie’ komen, dan kunnen we beginnen naar onze gewoonten en ons gedrag te gaan kijken, zodat we stap voor stap uit overgeleverde gedragspatronen kunnen stappen en steeds meer kunnen luisteren naar wat ons hart ons werkelijk vertelt. Dan kan je ouderschap vanuit je hart komen!

Dit is dus ook waar het woordje Aware (Bewust) in Aware Parenting naar verwijst; niet zozeer naar vaste gebruiken die we maar dogmatisch toe moeten passen, zoals bijvoorbeeld “biologisch eten”, maar vooral naar een diepe bewustwording van onze binnenwereld, de bron van waaruit we keuzes maken. Daardoor kan de mist opklaren, wordt ouderschap lichter en komen we dichter bij ons hart te staan. Ouderschap vanuit je hart dus! En niet alleen wij! Dit geldt voor onze kinderen ook! En dat is toch eigenlijk wat we het liefste willen: kinderen die goed in hun kracht staan en dicht bij hun eigen hart leven.

Meer weten?

Wil je graag meer weten? Dan nodig ik je uit om mijn boekengids gratis HIER te downloaden. Wil je meer support? Kom dan naar een workshop  of boek een gratis introductie consult.

Foto by unknown

---