Afgelopen zaterdag was het Sint Maarten. De snoep droom van elk kind! Met snotterende neus liep ik mee in de kou, van deur tot deur. Zo schattig om de kindjes langs de deuren te zien gaan en te horen zingen! Alle volwassenen die open deden waren ook zo lief. Sommigen grappig. Anderen bot. Wat een avontuur!

Bij elke deur die open ging mochten de kinderen natuurlijk wat snoep uitzoeken. Tussendoor fluisterde mijn zoon blij en opgewonden in mijn oor: “Mama, thuis gaan we het snoep eerlijk verdelen, ja?” Ik was zijn partner in crime en voelde me vertederd.

En natuurlijk ging er aan het einde van de avond een zak vol snoep mee naar huis! Niks biologisch of kokosbloesem suiker! Kleurstoffen, suikers, palmolie en andere ongezonde ingrediënten!

Dus raad eens wat ik met die zak heb gedaan?

Wat denk je?

 

Wat ik met de zak snoep heb gedaan

 

Hahaha.. ja ik vraag er een beetje om..

Maar het antwoord is: NIKS.

Ja. He-le-maal niks heb ik er mee gedaan. 😉

Ik heb hem niet verteld over hoe ongezond het is. Ook al wilde ik dat natuurlijk graag!

Ik heb niet de helft stiekem verstopt. Ook al had ik daar wel zin in! (Of om het zelf op te eten hahaha)

Ik heb ook niet een afspraak gemaakt over “eentje per dag” en ik heb ook niet zijn snoep laten ruilen voor een speeltje (hoewel dit ik dit laatste ook een optie vindt, zolang het een vrije keuze is).

Ik zie hem natuurlijk ook liever groente eten, maar ik doe toch al die interventies liever niet.

Maar zijn er dan geen grenzen bij ons thuis? Ja die zijn er wel. Alleen in dit geval spelen er andere dingen. Hieronder leg ik uit waarom!

 

 

Waarom ik dat heb gedaan

 

Dus waarom doe ik niets?

1. omdat het zijn snoep is. Ik vind het zelf ook niet fijn als iemand me mijn spullen (eh.. chocola) ontneemt. Nu zou dat soms wel verstandiger zijn, maar ik behoud toch liever mijn eigen autonomie.

2. omdat hij zo leert wat het snoep met zijn lichaam doet. Bij een enkel snoepje merk je niet hoe je lijf reageert op alle kleurstoffen, conserveringsmiddelen en suikers (tenzij je allergisch bent natuurlijk). Maar bij 10 begin je wel te voelen dat je lichaam het niet heel fijn vindt of op zijn minst dat er wat in je lijf gebeurt. Je krijgt dorst, voelt je wat vermoeider, wordt misschien een beetje misselijk, krijgt een beetje buikpijn. Het effect van deze ervaring is veel en veel sterker dan onze woorden en uitleg.

3. omdat ik snoep niet bijzonder of speciaal wil maken, althans: niet bijzonderder dan dat het al in onze maatschappij is. Bijna alles wordt aantrekkelijker en begeerlijker als ze schaarser zijn of niet mogen.

4. omdat ik er geen gewoonte van wil maken; wanneer ik hem dagelijks 1 snoepje geef, wordt het snoep een (speciale) gewoonte van ons dagelijkse ritme. Bovendien geef ik hem dan elke keer een kleine dosis van alle rommel, waardoor zijn lichaam aan deze “drugs” went.

5. omdat dit hem een gevoel van autonomie geeft en zo kan hij experimenteren hoe hij hier mee om kan gaan. Het geeft hem een gevoel van vertrouwen. Hij kan ervaren wat het met zijn lichaam doet als hij alleen snoepjes voor ontbijt eet. Hij kan ervaren hoe het is als hij veel in 1x op eet en dat hij dan de volgende dag minder heeft. Ik laat hem niet helemaal los hier in en vraag hem daar dan soms ook naar, zodat hij er op kan reflecteren.

6. omdat ik niet wil dat het snoep een middel van rebellie wordt om autonomie te verkrijgen. Het is hetzelfde als met tieners die voor hun vrijheid strijden door veel te drinken of hun haar rood te verven. Ik heb liever dat hij zijn eigen autonomie op een gebalanceerde manier kan ontdekken en ontwikkelen, dan dat hij snoep als strijdmiddel voor autonomie gaat zien.

7. omdat hij zo leert wat vrijgevigheid is. Pas wanneer je iets echt kunt bezitten kun je ook iets geven. Wanneer je bang moet zijn dat je zelf niet genoeg van iets krijgt, wordt delen ook heel erg spannend en lastig.

 

Dus.. het gevolg?

 

Zondag ochtend pakte hij blij zijn zak vol snoep en nam hem mee op het grote bed. Ik lag nog na te soezen met mijn ogen dicht en bij elke snickers en kitkat die hij at, kreeg ik de helft in mijn mond gestopt. “Mama, we gaan dit samen opeten en eerlijk delen”, zei hij. Mijn hart smolt! En zo werden we wakker. Sommige snoepjes vonden we allebei niet lekker en die verdwenen kleverig aan hun papiertje in de prullenbak.

Hij heeft uiteindelijk ongeveer een kwart van de zak op gegeten samen met mij. Toen had hij genoeg. De rest van de dag, avond en de volgende ochtend heeft hij het er niet meer over gehad. NUL gezeur over snoep. Het lag overal op tafels. Hij heeft het gelaten.

Dus.. net als al het andere eten kreeg hij vrij toegang. En dan hoeft het snoepen ook niet zo nodig. Vorig jaar heeft de helft weken lang op de keukentafel binnen handbereik gestaan en heb ik het uiteindelijk maar weggegooid, omdat het oud was geworden. Dat verwacht ik dit jaar niet, maar wie weet.

Hij is natuurlijk net als ieder ander kind dol op snoepgoed en was hartstikke blij met zijn zak vol snoep, maar zijn blijdschap gaat niet gepaard met een angst dat hij het niet mag hebben. Hij verdedigd zijn zak dus ook niet met hand en tand. En daarom kan hij evengoed kiezen voor groente en fruit als hij daar meer trek in heeft, want hij weet dat hij zich dan beter voelt, omdat hij dat ook heeft ervaren.

 

Weet hij dan wel dat snoep “ongezond” is?

 

Vorige week vertelde een vriend dat hij die dag alleen chocola had gegeten en toen keek mijn zoon verbaasd op uit zijn spel en zei: “Dat is niet gezond hoor! Dat is heel veel suiker!”. Ik moest heel hard lachen. En mijn zoontje ook.

Het fijne voor mij als moeder is vooral dat ik me niet zoveel zorgen over het eten maak. En er zijn natuurlijk wel nog meer dingen die ik doe waardoor ik er op kan vertrouwen dat het “goed” komt. En jij? Welke oplossingen heb jij bedacht? En zou je het het aandurven om die zak vrij te geven? Mail het me