Oh my.. ken je dat? Die momenten dat je kind continu aan je vastgeplakt wil zitten en je je geen seconde verder dan een meter afstand kunt bewegen? Dat er letterlijk iemand aan je been hangt? Dat je voelt dat je ieeeets meer ruimte wilt?

Dat gebeurde ons een tijdje terug ook. Mijn zoon van 5 zat de hele ochtend al “vastgeplakt”. En ik merkte dat er een “dwang” achter zat. het voelde als het drukkende weer vlak voor een onweersbui.

We gingen die dag eerst in de ochtend pannenkoeken eten bij vrienden. Ik zat 2 stoelen verder maar hij wilde dat ik naast hem ging zitten. En naast was  3 cm ernaast. Op hetzelfde mini bankje. Dus niet; een halve meter verderop. En ook niet in de stoel er naast. En hij wilde gedurende ons bezoek, ook geen seconde van mijn zijde wijken.

Daarna gingen we naar een kinderfeestje en daar waren klimrekken. Ik had hem vooraf al verteld dat ik op een gegeven moment weg zou gaan, want ik moest even werken. Dat wilde hij ab-so-luut niet. Ik moest hem plechtig beloven dat ik niet van zijn zijde zou wijken en dat ik bleef.

En om er zeker van te zijn dat ik dat ook daadwerkelijk zou doen, wilde hij op het feestje in eerste instantie dat ik weer naast-naast-naast hem op de bank ging zitten. En niet aan de verkeerde kant van hem, nee, ook aan de “goede” kant naast hem. En ik moest nogmaals plechtig beloven dat ik niet weg zou gaan.

Maar de vrolijk gekleurde klimrekken riepen zijn naam, dus even later liep hij weg naar een klimrek. Ik kon hem zien vanaf het bankje, want het rek waar hij op klom was nog geen 3 meter van mij verwijdert. Maar zodra hij daar aan kwam. besefte hij de afstand en die was voor hem in deze bui.. yep.. te ver. Hij kwam terug naar het bankje en wilde dat ik vanaf 1 meter afstand naar hem keek. Ik liep mee en keek naar hem. Inmiddels voelde ik dat mijn energie aan het wegtrekken was.

Na een tijdje dacht ik dat hij ok was, dus liep ik terug naar ons tafeltje, nog geen 3 meter verderop, om een slok thee te nemen. Terwijl ik de warme drank heerlijk mijn lijf in voelde vloeien… genoot ik van mijn hervonden bewegings-vrijheid. Terwijl die warme slok thee nog heerlijk door mijn lichaam gleed, was de blijdschap van korte duur. Ik hoorde zijn stemmetje alweer en ja, daar kwam mijn kleine man huilend en totaal overstuur aangerend.

Hij rende huilend op me af en plakte zijn hoofd tegen mijn borst aan. “Je kijkt niet!” Het was nog geen me-time voor mij. Er was nog geen tijd voor een rustig kopje thee.

Ik had nu een paar dingen kunnen doen:

1. Mezelf overspoelen met oordelen en schuldgevoelens, die op de loer lagen. “Wat een slechte moeder, dat ik niet was blijven kijken”.
2. Me bezwaard voelen dat ik een hard huilend kind heb en anderen er mee lastig val.
3. Hem proberen gerust te stellen dat ik met hem mee ga kijken en hem optillen, samen terug naar het klimrek, om hem te overtuigen dat ik niet weg zou gaan.
4. Het aanbod van een vriendin aannemen (die bood een koekje aan) en hopen dat het zijn verdriet zou stelpen.
5. Hem vertellen dat hij niet op die toon tegen mij moet praten.
6. Hem uitleggen dat hij ook soms even alleen moet leren spelen.

Maar ik deed geen van allen. In plaats daarvan bleef ik met hem zitten zoals we zaten. Ik nam hem liefdevol in mijn armen. Ik was rustig. Hij huilde. Ik luisterde. Ik vertelde natuurlijk ook dat ik kwam kijken. Maar ik luisterde vooral. En ik was rustig, omdat ik wist dat na deze storm van tranen, de zon zou gaan schijnen. Dat er ook weer meer bewegingsvrijheid voor mij zou komen.

Na 5 minuten stopte hij en zei hij “Nu, NU moet je komen kijken”. Ik zei “Ok”. Maar ik merkte aan zijn boze toon, dat hij nog verdriet had. Ik twijfelde even, maar vertrouwde er op dat het zijn koers zou nemen. Hij rende weg.

Ik nam nog een slok thee, die niet bijzonder speciaal was maar op dat moment als godendrank voelde. Maar inderdaad.. binnen 1 minuut zag ik hem alweer terugrennen. Huilend. Boos. “Je zou NU komen en je komt NIET NU meteen!”

Ik hoorde in mijn hoofd ergens natuurlijk de stemmen van andere ouders om mij heen galmen: “Dat die moeder zo tegen zich laat praten. Dat kind is thuis de baas!“. In onze samenleving zijn we zo gewend dat “aan het roer staan” als ouder, betekent dat je je kind vermanend toe moet spreken. In dit geval dat een kind respect moet tonen naar volwassenen en een andere toon aan moet slaan. Dat “aan het roer staan” betekent dat je een kind dit gedrag af moet leren, ZODRA het de kop op steekt.

Anderen zijn misschien juist van mening dat je de situatie moet fixen en het huilen moet zien te stelpen, door mee te lopen naar het klimrek of wat lekkers als afleiding te geven. Of dat je andere mensen niet lastig mag vallen met het gehuil van je kind. Dat soort oordelen van buiten of oordelen in ons hoofd, kunnen zo venijnig zijn. En soms zijn we geneigd om eerder naar dit soort stemmen te luisteren, dan naar ons hart en ons kind.

Maar ik weet dat het op zo’n moment totaal geen zin heeft om mijn kind iets te leren over ‘het respecteren van volwassenen’. Ik weet dat zijn hersens op dat moment overspoeld worden met emoties, zijn ratio niet veel opneemt en dat die lessen dus niet aan komen. Ik weet  dat hij op dat moment iets anders van mij nodig heeft dan een lesje in ‘respect voor mama’. Ook weet ik dat het geen zin heeft om de deksel op zijn gevoelens te gooien, omdat ze daarmee niet ontladen zijn en er nog steeds zitten.

Dus ik legde al die oordelen en overtuigingen van anderen naast me neer. Ik legde ze naast me neer volgens de exacte stappen die ik ook in de workshop Geduld en Balans ook aan moeders leer. En daarmee is mijn kind dus niet de baas, maar ik ook niet. Maar.. ik sta wel aan het roer. Ik ben degene die rustig waarneemt en ziet wat er gaande is. Ik maak de keuzes voor wat ik denk dat er op dat moment nodig is voor mijn kind en voor mij. En ik kies er voor om de stemmen te laten voor wat ze zijn. Ik doe dan dus zowel wat mijn hart als kennis rondom kinderen me vertellen.

En zo kwam mijn zoon weer schreeuwend en huilend terug naar mij gerend, mij verwijtend dat ik niet NU kwam. En ik liep hem rustig tegemoet. Weer vloog hij huilend in mijn armen. We zaten nu in een nauw gangpad en mensen probeerden ons te passeren. Ik liet hem daar in het gangpad in mijn armen huilen.

Na een paar minuten merkte ik dat hij inmiddels wel uitgehuild was. En inderdaad, nu liep hij rustig weg. De stress was zichtbaar uit zijn lijf. Hij vroeg me nog wel om mee te komen, maar de energie was rustiger en minder ‘dwingend’. Ik wist toen dat het goed was. Ik liep wel mee.. maar aangekomen zei hij: “Mmmm nee mama ik ga naar een ander klimrek. Ga jij maar zitten mama. Doei!”

Ik bleef nog even zitten aan de tafel met mijn thee. En 10 minuten later kwam hij me een dikke knuffel geven en liep zonder enige aarzeling met de moeder van het feestje mee om iets te drinken te halen. Ik zei dat ik weg ging. Geen enkel probleem meer. En ik liep dus met een gerust hart weg naar mijn werkafspraak. Op tijd. En het was goed. We waren beiden voorzien in onze behoeften.

Ik weet dat als ik 1 van de 6 dingen uit het lijstje hierboven had gedaan, ik het voor ons beiden alleen maar lastiger had gemaakt. Zijn verdriet had er niet uit kunnen komen en ik had of niet weg kunnen gaan om te werken of ik was met zware voeten weg gegaan. Maar gelukkig wist ik wat er speelde en kon ik rustig bij zijn verdriet blijven.

Ik was namelijk net een paar dagen terug uit het buitenland. We waren daar eerst samen, maar de laatste week heb ik alleen doorgebracht; me-time! Dus dat betekende voor hem: zonder-mama-time. Die week was hij alleen met zijn vader terug gekeerd naar Nederland. Een grote reis. Er leefden heel wat gevoelens rondom de hele reis, het vliegen en het apart reizen. Zijn gevoelens gingen waarschijnlijk ook over de scheiding tussen zijn vader en mij; een reis die we vroeger met zijn allen maakten, maakte hij nu zonder mij, alleen met papa.

Het was me al gauw duidelijk die ochtend, door wat hij zei en door zijn gedrag, dat het eigenlijk ging over het niet meer allemaal bij elkaar zijn. De reis, de scheiding, alles. Dat hoe leuk hij het had gehad met papa die week, hij ook verdriet had. En dat verdriet wilde er uit en gehoord worden. En het zat er al die hele ochtend aan te komen. Onder de oppervlakte. Het drukkende gevoel van een onweersbui.

En wanneer ik zijn verdriet had proberen te stoppen, hem had verteld dat hij anders moest praten, hem koekjes had gegeven of wat dan ook, dan had ik hem niet de kans gegeven zijn gevoelens te verwerken. Nu had hij het verdriet wel kunnen verwerken en daarna was hij een stuk lichter. Ik voelde me lichter. De lucht was opgeklaard en weer helder. Net zoals na een goede onweersbui was de druk weg. De zon kon weer schijnen!

Had ik dit niet gedaan, dan had hij nog met zijn verdriet gezeten. Ook voor mij zelf was dat niet handig. Dan had ik mogelijk niet (makkelijk) weg gekund en had ik hem niet alleen kunnen laten op het feestje, zonder strijd en worsteling. Dan had hij mogelijk de rest van de dag er nog steeds mee geworsteld en nog aan mij vastgeplakt gezeten of had ik moeten worstelen en streng moeten zijn, om weg te komen.

En dit is niet de enige situatie. Ik merk keer op keer weer hoe kinderen weer in balans kunnen komen en zich ok kunnen voelen, als ze hun opgehoopte gevoelens kunnen verwerken. Heb je dat ook weleens gemerkt? En hoe is dat voor jou? Merk je dat je het verdriet wilt fixen of kun je er naar luisteren? En hoe is het met de stemmen in je hoofd?

Het is niet altijd makkelijk om ouderschap van uit je hart te bedrijven. Wil je hier vaardiger in worden? Er staan nog meer artikelen op mijn website. Of kom eens naar een training, doe mee aan een online cursus of een 1-1 traject voor meer persoonlijke support.