Merk je dat je naar je kids uit valt of weinig geduld hebt? Heb je een kort lontje? Merk je dat je als je naar je kinderen kijkt, je naar adem grijpt, in plaats van dat je een golf van warmte, liefde en plezier voelt? En de zomervakantie is nog niet eens begonnen! Zijn je kids te brutaal of dagen ze je grenzen steeds maar uit? Heb je het idee dat je half in slaapstand ronddobbert op overlevingsstand en voelt je leven de laatste tijd te stressvol? Voel je je niet zoals je ergens in je hart bent of zou willen zijn? Merk je dat je denkt dat het je zal helpen als je kinderen zich meer zouden gedragen en eens zouden luisteren? Dat het beter zou worden als je meer sliep? (ok, DAT laatste helpt altijd!!).

En misschien voel je je daarbij ook nog eens verloren omdat niemand je lijkt te begrijpen. Misschien zie je overal om je heen mensen met hun kinderen ruzieen, ook al zijn het “bewust ouderschaps-ouders” en denk je dat het “zwarte” er nu eenmaal bij hoort? Dat het ouderschap nu eenmaal zo is en dat er af en toe een straaltje licht is in het ouderschap. Dat we het daar maar voor moeten doen als ouder. Dat straaltje licht. Ik zie dat wij moeders er soms een handje van hebben om elkaar dit soort dingen ook nog eens wijs te maken en elkaar mee te slepen in de beerput van ellende! Je weet vast wel wat ik bedoel. “Ja zucht het is niet anders”.

Misschien heb je het ook wel eens gedaan. Omdat het fijn voelt om in ieder geval niet alleen in het scheepje te zitten van ellende! Ik heb mezelf er ook weleens op betrapt. En nou ja, het gebeurd ons nu eenmaal wel eens en is  ook ok. Maar als je voelt dat je de laatste tijd voornamelijk maar zit te zuchten daar in dat scheepje en een beetje onder de grauwe hemel rond dobbert en denkt dat het nu eenmaal zo is… dan wordt het tijd om naar de rivier met de stralende regenboog erboven te roeien! Lees dan dus verder hoe je daar gaat komen!

Want misschien is het ouderschap niet grotendeels een sombere, zware aangelegenheid met wat lichtpuntjes her en der? Misschien is het niet dat je kinderen zich beter moeten gedragen? Kan het zijn dat het een reflectie is van iets wat in jou leeft? Hoe jij je voelt? Iets waar je liever niet naartoe wilt?

Misschien is er iets in jou dat je niet wilt zien, wat zo graag gehoord wilt worden. Wat liefde wil ontvangen en erkent wil worden? Iets wat je structureel, misschien wel dagelijks opzij zet? Ik heb het zo vaak gezien in de lieve ouders waar ik mee werk. En zodra ze dat diepere werk in zichzelf doen en gaan luisteren naar dat deel, dan gaan er dingen verschuiven en komen er prachtige veranderingen.

Ik merk het ook aan mijzelf. Als ik minder geduld heb komt het omdat ik iets in mijzelf niet wil zien. En daarbij lijkt mijn kind dan juist lastiger te worden! En als gevolg van dit alles heb ik dan minder zin om te spelen, minder geduld en minder energie om die leuke moeder te zijn. Dus je bent niet alleen. Ik zie het in mijn clienten en ik zelf ken het ook!

Maar hoewel het er sterk op lijkt dat onze kinderen enorm lastig zijn waardoor het voor ons lastig is om ons geduld te bewaren of omdat het komt omdat we “gewoon erg moe zijn” (ok vermoeidheid helpt niet mee), is wat er eigenlijk gebeurt iets anders; “projectie”. Je projecteert dan iets wat van binnen in jezelf leeft, op een bepaalde manier naar buiten, op je kind. Dat klinkt misschien wat vaag als je het zo leest en het kan heel lastig te herkennen zijn. We zijn zo gewend om als we ons als ouder niet zo lekker voelen, te zeggen dat het door onze kinderen komt; dat zij degenen zijn die druk, sjacherijnig, verwend, niet luisterend, hyperactief, onaardig of wat dan ook zijn. En ja. Dat is dus projectie: we leggen als het ware de oorzaak van ons rotgevoel bij ons kind.

De gevoelens zitten in jou zelf, maar het lijkt alsof ze veroorzaakt worden door je kind. Het lijkt of je kind de schuldige is van jouw nare gevoel, de vervelende dag, dat alles langzaam gaat of niet lekker loopt. Je kunt dan dingen denken als dat je kind jouw grenzen niet respecteert of dat je kind verwend is en totaal geen rekening met je houdt. Kun je zien dat je dan de oorzaken buiten jezelf legt? En kun je nog iets zien: namelijk dat je al je macht weg geeft aan je kind? Dat je die de bestuurder maakt van hoe jij je voelt?

Maar wees lief voor jezelf! Het gaat hier niet om vinger wijzen. Het is echt, echt enorm spannend om onze gevoelens zelf te dragen. Ik zeg het zo vaak en ik zeg het weer: we hebben het niet of nauwelijks geleerd! (Daarom is het mijn passie om ouders de emotionele vaardigheden te geven zodat er zoveel mogelijk kinderen opgroeien die wel zelf straks als ‘grote mensen’ deze emotionele vaardigheden hebben en meer met hun gevoelens overweg kunnen!!).

En misschien roept dat idee al boosheid bij je op! Denk je: “Chris, zeg je nu dat het mijn schuld als ouder is? Ja dag, Chris! We leggen het altijd maar bij de ouders! En de kinderen dan? Die kunnen ook wel wat doen. Moeten we dan maar alles inslikken en goed vinden?”. Nee. Juist niet alles inslikken! En het gaat al helemaal niet om de schuld bij ouders te leggen! Juist het zoeken naar een schuldige in je kind of in jezelf, is het hele probleem. Want wanneer je zo denkt, verschuif je slechts de “schuld” van jouw kind naar jezelf.  En als je zelf de schuldige bent, dan zit je nog steeds in een schuldcirkel waar je je ook niet fijner van gaat voelen! Dus dat is niet wat ik voor jou wil. Ik wil dat je je fijner gaat voelen! Lichter. Blijer.

Dus.. ik wil iets anders voorstellen.  De reden dat we projecteren op onze kinderen (de schuld bij onze kinderen leggen), is omdat we misschien liever niet naar het gevoel gaan wat we lastig vinden omdat we misschien bang zijn dat wij de schuldige zijn. Ik merk echter keer op keer dat wanneer ik mijn aandacht naar binnen richt bij mijzelf, durf te kijken wat er in mij leeft en ik daar naar luister, het lichter wordt. En dan verdwijnen de wolken voor de zon. En de relatie met mijn kind verandert. In plaats van een slepende dag die niet lijkt te eindigen, voel ik blijdschap en dankbaarheid dat ik de moeder van mijn kind mag zijn en en doet mijn hart pijn omdat de tijd voorbij vliegt. Dezelfde 24 uur. Aan de tijd is niets verandert. Aan mijn kind ook niet. In mij wel.

Ik heb dit proces de afgelopen 25 jaar al zo vaak op zoveel niveaus mee gemaakt in mijzelf. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik toen al begonnen ben met deze reis, om mijzelf deze vaardigheden eigen te maken en me de stappen eigen heb gemaakt om dit proces in te zetten en hoe ik uit het donkere bos kan klauteren. Dat ik 25 jaar geleden besloot om de manieren te leren om bewust te worden van de gevoelens en gedachten in mijn lijf en daarmee contact te maken, zodat ik balans kon vinden. Te herkennen wanneer ik dat niet doe. Processen in mijzelf en met de mensen om mij heen, mijn kinderen te herkennen. En samen met mijn opleidingen en trainingen, hebben deze vaardigheden me zo geholpen in mijn ouderschap.

En wanneer ik dit pad volg, weet ik dat het lichter wordt. En dan.. dan verschuift ALLES. Dan is de zon terug en zit ik weer op een roze wolk in het ouderschap. En de verschuiving in mij, werkt vreemd genoeg ook door in mijn kind. Alsof we door middel van een onzichtbaar draadje verbonden zijn! Ik lichter, hij lichter! Wat een wonder. En dus wanneer ik merk dat ik ongeduldig ben met mijn kind, irritatie voel, niet de moeder ben die ik wil zijn, dan weet ik dat er maar een ding op zit.. En dat is mijn aandacht met liefde naar binnen richten, in mijzelf. En dat zie ik ook steeds weer in de ouders terug waar ik mee werk. Ik zie keer op keer dat er bij hen ook meer licht in hen zelf en in hun gezin komt! En dat wil ik voor jou ook!

Dus zit je in overlevingsmodus?

Vraag je dan af: Wat ligt er onder je ongeduld, onder je irritatie? Wat heb je nodig om weer in balans te komen?

En misschien zeg je dan tegen jezelf “Ik moet het loslaten, dan kom ik weer in balans!” En ga je als een gek ademhalingsoefeningen doen. Maar dat is eindeloos want het werkt namelijk niet. Probeer maar eens een stok of lepel heel hard vast te klemmen met je hand. Heb je het gedaan? Doe maar. En zeg nu tegen jezelf dat je hem moet loslaten. Zie je hoe moeilijk dat is? Of misschien heb je het even losgelaten maar nu alweer vast. En het helpt ook al niet om in je hoofd te gaan zitten malen over hoe je er nu toch wel uit kunt komen.

Wat je wel gaat helpen is begrijpen wat er met jou van binnen gebeurt EN met liefde naar jezelf kijken. Pas dan keert de zon weer terug! Dan komt er licht in je ouderschap. Dan is het “loslaten” iets wat vanzelf gebeurt. Dan pas zie je mogelijkheden en schoonheid in plaats van problemen en zwaarte. Je voelt je kalmer en daardoor je kind ook. Je voelt je lekkerder in je vel zitten als moeder en je wordt minder snel getriggerd door je kind.

En gelukkig zijn daar hele praktische modellen en stappen voor, die tegelijk diep gaan!

Voor meer geduld kun je al GRATIS aan de slag met mijn mini cursus “Paving a way to patience” (Engels titel maar in het Nederlands hoor!).

Wil je liever live met mij en de kracht ondervinden van het samen met andere moeders aan de slag gaan? Kom dan eens naar een live workshop of kies 1 van de online cursussen. Je hebt beter zicht op welk proces er in jou plaats vindt. Je krijgt praktische oefeningen, zodat je uit die modderpoel kunt stappen. Je zult lekkerder in je vel gaan zitten en meer in contact zijn met jezelf. En dus ook met je kids! Enn.. het ouderschap is daardoor een stuk lichter en fijner!

Ik vind het altijd superleuk van je te horen! Dus.. MAIL ME gerust!